Stafrænn Kristófer

Í gær keyrði ég framhjá dauðum mávi á leiðinni að gullinbrú....ég held allavega að það hafi verið mávur en gæti alveg hafa verið köttur. Skemmtilegt hvað svona roadkill verða ótrúlega flöt, þetta var örugglega ekki þykkara en 1cm.

Eins og fleiri nemendur í japönsku þá hef ég hamast í kvöld við að læra katakana. Nú er svo komið að ég "kann" það allt saman og finnst um leið eins og þrýstingur í höfðinu á mér hafi aukist...farinn að bólgna út af þekkingu býst ég við. Ég gerðist nú svo grófur um helgina að læra hiragana líka þannig að ég er nokkuð vel settur í dag. Ætti a.m.k. að geta lesið eitthvað í blessaðri kennslubókinni. Maður er nú ekki orðinn neitt rosalegur samt, lestrarhraðinn er svipaður og hjá litlu barni sem er að læra að lesa í fyrsta skipti...enda er maður þannig. Á 3 dögum hefur mér tekist að læra að lesa uppá nýtt og það kalla ég helvíti gott. Þegar ég opnaði kennslubókina í byrjun námskeiðsins skildi ég ekkert í hrafnasparkinu á síðunum og var viss um að mér tækist aldrei að læra þetta, í dag get ég stoltur opnað bókina og á ca. klukkutíma stamað mig í gegnum heila síðu (^_^) update: Hörður Mar a.k.a. keeeeeaaaallinn lánaði mér fyrir helgina bókina Remembering The Hiragana og verður að segjast að sú bók er snilld (ánægður núna Hörður?). Blöðin sem Umezawa-sensei gaf okkur eru nú alveg jafn góð og nota svipaðar aðferðir, þ.e. að koma með einhverja absúrd myndlíkingu og sögu fyrir hvern staf...því fáránlegra sem það er því auðveldara virðist vera að muna stafinn.

Ég er ekki dauður... ....en ég er byrjaður að læra japönsku. Stay tuned!